Ommelopan (naar Ommel)
olieverf op doek (linnen)
100 × 130 cm
december 2015
Vroege jeugdherinnering, een euforisch moment; de bedevaart naar Ommel zet zich in beweging met vliegend vaandel en slaande trom. Mijn vader roept de te spelen mars en ome Frans zet zijn virtuoze roffel in. Een andere hoofdrol speelt onze legendarische grijze Studebaker (uit 1936).
Reminiscentie:
- Saint Triphon van Arthur Ney (herkenningsmars van de fanfare)
» Lees meer
Ommelopan.
Het is 1952, een zonnige zondagochtend in mei; de maand van de Mariaverering. De zon staat nog laag en werpt lange schaduwen over de klinkerstraat. Draaiend in de wind op de toren spreidt de haan zijn gouden glans. De fanfare gaat voorop in de jaarlijkse bedevaart naar Ommel, een massale onderneming van de Vlierdense dorpsgemeenschap. De ‘schut’, het Willibrordusgilde, compleet met standaardrijder, mag hier niet ontbreken.
Het hart van zo’n processie is onder het baldakijn de pastoor met de monstrans, voorafgegaan door bruidjes, kleurige bloemblaadjes strooiend vanuit hun gevlochten mandjes. In de loop der jaren verbleekte deze kleurige traditie als gevolg van het toegenomen verkeersgevaar langs de route en de gewijzigde opvattingen over waarde en zingeving. Uiteindelijk verdwijnen de kleurige bloemblaadjes in de afvoerput.
Tot slot nog een anekdote:
Volgens een van mijn vaders sterke verhalen reed de oude Studebaker niet bestuurd stapvoets in de stoet mee; de forse zescilinder sloeg immers niet zomaar af. Let wel, wij, moeder en drie kinderen zaten in de auto. Pa kwam slechts af en toe, tussen het dirigeren van de fanfare door, op de treeplank de wagen bijsturen.
» Lees minder